von Sofieke » 30. November 2014 23:58
Omdat ik het simpelweg niet kon laten, heb ik toch een vorm van review in elkaar geknutseld. En erop gelet niet te veel te veel van de plot te verklappen.
De wachttijd is voorbij. In België kwam de Vlaamse versie van de Romeinse Lusthof op dezelfde dag uit als het origineel. Hebben wij geluk. En deze keer echt! Het zegt eigenlijk wel wat dat ik mijn tien jaar jongere zusje (inmiddels ook wel 19) met de nodige reserves mee naar de film nam. Ze wou meteen mee omdat mij Asterix zien kijken blijkbaar altijd grappig is. En dat ik met gekruiste vingers naar de begingeneriek zat te kijken vond ze al meteen hilarisch. Gelukkig was de film dat ook!
Ik ga niet ellenlang in op de animatie. Hoewel ik er op voorhand geen meerwaarde in zag, vond ik de film mooier dan ‘Asterix bij de Vikingen’, en het gebruikte kleurenschema paste misschien zelfs beter bij de oudere Asterixfilms dan ‘Asterix bij de Vikingen’. Gewoon heel erg mooi eigenlijk. Je krijgt zin in een slok toverdrank. Als die tenminste af is, anders kan dat blijkbaar behoorlijk misgaan!
Ook de vele referenties ga ik niet te uitgebreid bespreken, want daarvoor is één keer kijken gewoon niet genoeg. Bovendien zag ik enkel nog de Vlaamse versie. Alexandre Astier heeft zeker verwezen naar zijn in Frankrijk geliefde serie Kaamelott, maar ik ken de serie nog niet. Misschien ga ik me er wel aan wagen. King Kong en Superman waren terug te vinden, de Leeuwenkoning ook, en ga zo maar door. Gewoon leuk. Voor de rest waren er ook zinspelingen die alleen in het Vlaams werken, wat ik in een Asterix film eigenlijk gewoon een must vind, want zonder is de vertaling veel armer dan het origineel. Ook daar goede punten dus.
Het verhaal van de Romeinse Lusthof werd uitgebreid, de familie in kwestie uitgebreid met een klein ventje dat Asterix en Obelix voor een extra dilemma plaatst. En de film is eigenlijk ook een stuk dramatischer dan het origineel. Asterix en Obelix krijgen het met hun dwaze vrienden behoorlijk lastig en er gaat met momenten behoorlijk wat dreiging van Caesars’ plan uit. Onze helden waren kwetsbaarder dan anders, en vooral in Asterix’ geval vond ik dat prima werken. In Franse commentaren had ik al gelezen dat hij niet echt een grote rol in het verhaal speelde (persoonlijk vind ik dat echt wel een probleem in een Asterix strip!) maar daar ben ik het niet mee eens. Ook zonder toverdrank gaat hij een gevecht niet uit de weg, en blijkt hij nog een behoorlijke uitdaging te vormen. Dergelijke scenes kenden we al van Asterix in Hispania (de stier) en Asterix en de koperen ketel en het cadeau van Caesar (zwaardgevecht). Persoonlijk vond verfrissend om er nog eens eentje zien.
De dorpsgenoten zijn lekker gek, snel op hun paard en te goedgelovig als vanouds. De scene waarin ze op excursie gaan vond ik gewoon meesterlijk, al kan in daar om plotredenen niet veel over vertellen.
Het is van voor mijn geboorte geleden dat er nog een Asterixfilm werd gemaakt waarvan ik zo heb genoten, en al deed Asterix bij Cleopatra dat ook wel, toch geef ik deze film een hogere score gewoon omdat ik meer met mijn geliefde personages heb ingezeten en het gevoel had ze eindelijk weer eens echt terug te zien. Met al hun zwaktes en hun sterktes. Ik geef de film zelf dan ook een 9/10 en hoop vurig dat Alexandre Astier zich nog aan volgende films of scenarios in het geheel mag/wil wagen. Ik kijk ook uit naar een volgend album van Ferri, maar terwijl Asterix bij de Picten bij momenten nog gewrongen aanvoelde, was deze film echt thuiskomen. Asterix en Obelix laten bekvechten is daarvoor simpelweg niet voldoende. In die zin vond ik deze film dan ook beter dan Asterix bij de Picten. Hopelijk is hij ook een inspiratiebron voor een volgend album.
9/10 dus. Niet gewoon om nog ruimte voor verbetering te laten. Wel omdat er één moment in de film was dat mij nog bevreemdde. Zonder te veel in detail te treden, weten we dat Obelix ondanks zijn relatie met een goede maaltijd, in tijden van nood Asterix boven alles plaatst. Toen laatstgenoemde dus behoorlijk in de puree zat, en Obelix voor redding moest zorgen, bleef ik bij diens reactie wel behoorlijk op mijn honger zitten.
Toch was dit slechts één zwak moment in een film die het dorp afbeeldt zoals ik het mij uit de albums van Goscinny herinner. Dat ik het toch aanhaal komt misschien omdat ik het zodanig gemist heb, dat één film niet voldoende is.
Als vrouwelijke fan voel ik mij ook nog geroepen om op een pijnpunt in te gaan, dat de Romeinse Lusthof oplost alsof het er nooit geweest is. Namelijk de kritiek dat het oeuvre van Goscinny en Uderzo vrouwonvriendelijk zou zijn, omdat vrouwen er een weinig belangrijke rol in spelenNu sta ik persoonlijk behoorlijk op mijn rechten, maar ik heb dit nooit zo aangevoeld. Het heeft het mij niet moeilijk gemaakt me in de serie in te leven (ook niet toen ik nog te jong was voor alle culturele referenties).
Geen enkele historische serie krijgt hetzelfde verwijt, een film als Centurion moet hier bijvoorbeeld geen verantwoording over afleggen. Om over Game of Thrones nog maar te zwijgen. Asterix krijgt dit wel voor de kiezen. Misschien omdat een strip die ook voor kinderen is pedagogisch verantwoord moet zijn? Maar het is nog steeds een serie die zich in 50 voor Christus afspeelt. Te veel afwijken van de historische werkelijkheid door vrouwen in rollen te stoppen die ze in die tijd niet zouden uitoefenen, werkt gewoon niet. Al kan het sporadisch wel grappig zijn. In Asterix en de Vikingen, en zowat elke live film, werd dit dan maar opgelost door een “love interest” in het verhaal te proppen, die met een beetje geluk ook nog iets met het verhaal te maken had. Maar meestal volledig overbodig was. Trop werd al snel veel te veel. En ik ben een rasechte romanticus, maar zelfs mij kon het niet bekoren. De dames in kwestie pakten enkel tijd af van de personages die ik werkelijk wil zien.
Laat de vrouwen in Asterix maar de broek dragen op de achtergrond, laat ze maar koffieklets houden en roddelen (want eerlijk is eerlijk, we doen dat dolgraag!). In die rol zijn ze veel karikaturaler, grappiger en realistischer. En Asterix en Obelix hoeven niet in elk avontuur hun hoofd en hersens te verliezen aan de bimbo van dienst. Oorspronkelijk kwamen ze maar sporadisch met veelal realistische vrouwen in contact (Coriza bijvoorbeeld). En met die vrouwen gingen ze dan steeds hoffelijk om. Voor mij was dat genoeg. Als er dan toch een vrouw moet worden neergezet, laat ze dan verdorie net als de rest van de personages wat karakter en een steekje los hebben. Zo niet, laat ze weg.
De Romeinse Lusthof trapt niet in die val. Geen love interest. Oef. En zonder krampachtig meer vrouwen in het verhaal te proppen, hebben bepaalde scenes me toch aangesproken. Een Bellefleur die een verhitte discussie kortweg afkapt met: “zien jullie dan niet dat dat manneke scheel ziet van de honger, tsss”. Een mama die datzelfde verdwaalde manneke zonder toverdrank op een recordtempo weet te vinden. In die momenten kon ik mij meer inleven dan in een Abba die eigenlijk toch vrij dwaas is. Zo lost de film een pijnpunt op dat er misschien nooit geweest is.
De Romeinse Lusthof scoort op vele fronten, en hopelijk waagt het team zich nog aan een volgende film. Het zou Asterix goed doen!
Omdat ik het simpelweg niet kon laten, heb ik toch een vorm van review in elkaar geknutseld. En erop gelet niet te veel te veel van de plot te verklappen.
De wachttijd is voorbij. In België kwam de Vlaamse versie van de Romeinse Lusthof op dezelfde dag uit als het origineel. Hebben wij geluk. En deze keer echt! Het zegt eigenlijk wel wat dat ik mijn tien jaar jongere zusje (inmiddels ook wel 19) met de nodige reserves mee naar de film nam. Ze wou meteen mee omdat mij Asterix zien kijken blijkbaar altijd grappig is. En dat ik met gekruiste vingers naar de begingeneriek zat te kijken vond ze al meteen hilarisch. Gelukkig was de film dat ook!
Ik ga niet ellenlang in op de animatie. Hoewel ik er op voorhand geen meerwaarde in zag, vond ik de film mooier dan ‘Asterix bij de Vikingen’, en het gebruikte kleurenschema paste misschien zelfs beter bij de oudere Asterixfilms dan ‘Asterix bij de Vikingen’. Gewoon heel erg mooi eigenlijk. Je krijgt zin in een slok toverdrank. Als die tenminste af is, anders kan dat blijkbaar behoorlijk misgaan!
Ook de vele referenties ga ik niet te uitgebreid bespreken, want daarvoor is één keer kijken gewoon niet genoeg. Bovendien zag ik enkel nog de Vlaamse versie. Alexandre Astier heeft zeker verwezen naar zijn in Frankrijk geliefde serie Kaamelott, maar ik ken de serie nog niet. Misschien ga ik me er wel aan wagen. King Kong en Superman waren terug te vinden, de Leeuwenkoning ook, en ga zo maar door. Gewoon leuk. Voor de rest waren er ook zinspelingen die alleen in het Vlaams werken, wat ik in een Asterix film eigenlijk gewoon een must vind, want zonder is de vertaling veel armer dan het origineel. Ook daar goede punten dus.
Het verhaal van de Romeinse Lusthof werd uitgebreid, de familie in kwestie uitgebreid met een klein ventje dat Asterix en Obelix voor een extra dilemma plaatst. En de film is eigenlijk ook een stuk dramatischer dan het origineel. Asterix en Obelix krijgen het met hun dwaze vrienden behoorlijk lastig en er gaat met momenten behoorlijk wat dreiging van Caesars’ plan uit. Onze helden waren kwetsbaarder dan anders, en vooral in Asterix’ geval vond ik dat prima werken. In Franse commentaren had ik al gelezen dat hij niet echt een grote rol in het verhaal speelde (persoonlijk vind ik dat echt wel een probleem in een Asterix strip!) maar daar ben ik het niet mee eens. Ook zonder toverdrank gaat hij een gevecht niet uit de weg, en blijkt hij nog een behoorlijke uitdaging te vormen. Dergelijke scenes kenden we al van Asterix in Hispania (de stier) en Asterix en de koperen ketel en het cadeau van Caesar (zwaardgevecht). Persoonlijk vond verfrissend om er nog eens eentje zien.
De dorpsgenoten zijn lekker gek, snel op hun paard en te goedgelovig als vanouds. De scene waarin ze op excursie gaan vond ik gewoon meesterlijk, al kan in daar om plotredenen niet veel over vertellen.
Het is van voor mijn geboorte geleden dat er nog een Asterixfilm werd gemaakt waarvan ik zo heb genoten, en al deed Asterix bij Cleopatra dat ook wel, toch geef ik deze film een hogere score gewoon omdat ik meer met mijn geliefde personages heb ingezeten en het gevoel had ze eindelijk weer eens echt terug te zien. Met al hun zwaktes en hun sterktes. Ik geef de film zelf dan ook een 9/10 en hoop vurig dat Alexandre Astier zich nog aan volgende films of scenarios in het geheel mag/wil wagen. Ik kijk ook uit naar een volgend album van Ferri, maar terwijl Asterix bij de Picten bij momenten nog gewrongen aanvoelde, was deze film echt thuiskomen. Asterix en Obelix laten bekvechten is daarvoor simpelweg niet voldoende. In die zin vond ik deze film dan ook beter dan Asterix bij de Picten. Hopelijk is hij ook een inspiratiebron voor een volgend album.
9/10 dus. Niet gewoon om nog ruimte voor verbetering te laten. Wel omdat er één moment in de film was dat mij nog bevreemdde. Zonder te veel in detail te treden, weten we dat Obelix ondanks zijn relatie met een goede maaltijd, in tijden van nood Asterix boven alles plaatst. Toen laatstgenoemde dus behoorlijk in de puree zat, en Obelix voor redding moest zorgen, bleef ik bij diens reactie wel behoorlijk op mijn honger zitten.
Toch was dit slechts één zwak moment in een film die het dorp afbeeldt zoals ik het mij uit de albums van Goscinny herinner. Dat ik het toch aanhaal komt misschien omdat ik het zodanig gemist heb, dat één film niet voldoende is.
Als vrouwelijke fan voel ik mij ook nog geroepen om op een pijnpunt in te gaan, dat de Romeinse Lusthof oplost alsof het er nooit geweest is. Namelijk de kritiek dat het oeuvre van Goscinny en Uderzo vrouwonvriendelijk zou zijn, omdat vrouwen er een weinig belangrijke rol in spelenNu sta ik persoonlijk behoorlijk op mijn rechten, maar ik heb dit nooit zo aangevoeld. Het heeft het mij niet moeilijk gemaakt me in de serie in te leven (ook niet toen ik nog te jong was voor alle culturele referenties).
Geen enkele historische serie krijgt hetzelfde verwijt, een film als Centurion moet hier bijvoorbeeld geen verantwoording over afleggen. Om over Game of Thrones nog maar te zwijgen. Asterix krijgt dit wel voor de kiezen. Misschien omdat een strip die ook voor kinderen is pedagogisch verantwoord moet zijn? Maar het is nog steeds een serie die zich in 50 voor Christus afspeelt. Te veel afwijken van de historische werkelijkheid door vrouwen in rollen te stoppen die ze in die tijd niet zouden uitoefenen, werkt gewoon niet. Al kan het sporadisch wel grappig zijn. In Asterix en de Vikingen, en zowat elke live film, werd dit dan maar opgelost door een “love interest” in het verhaal te proppen, die met een beetje geluk ook nog iets met het verhaal te maken had. Maar meestal volledig overbodig was. Trop werd al snel veel te veel. En ik ben een rasechte romanticus, maar zelfs mij kon het niet bekoren. De dames in kwestie pakten enkel tijd af van de personages die ik werkelijk wil zien.
Laat de vrouwen in Asterix maar de broek dragen op de achtergrond, laat ze maar koffieklets houden en roddelen (want eerlijk is eerlijk, we doen dat dolgraag!). In die rol zijn ze veel karikaturaler, grappiger en realistischer. En Asterix en Obelix hoeven niet in elk avontuur hun hoofd en hersens te verliezen aan de bimbo van dienst. Oorspronkelijk kwamen ze maar sporadisch met veelal realistische vrouwen in contact (Coriza bijvoorbeeld). En met die vrouwen gingen ze dan steeds hoffelijk om. Voor mij was dat genoeg. Als er dan toch een vrouw moet worden neergezet, laat ze dan verdorie net als de rest van de personages wat karakter en een steekje los hebben. Zo niet, laat ze weg.
De Romeinse Lusthof trapt niet in die val. Geen love interest. Oef. En zonder krampachtig meer vrouwen in het verhaal te proppen, hebben bepaalde scenes me toch aangesproken. Een Bellefleur die een verhitte discussie kortweg afkapt met: “zien jullie dan niet dat dat manneke scheel ziet van de honger, tsss”. Een mama die datzelfde verdwaalde manneke zonder toverdrank op een recordtempo weet te vinden. In die momenten kon ik mij meer inleven dan in een Abba die eigenlijk toch vrij dwaas is. Zo lost de film een pijnpunt op dat er misschien nooit geweest is.
De Romeinse Lusthof scoort op vele fronten, en hopelijk waagt het team zich nog aan een volgende film. Het zou Asterix goed doen!